Eerste keer down under

Ha! Daar is ik weer.

Ik ben nu in Queenstown, “The adrenaline city of the world” (althans dat wordt hier beweerd). Queenstown staat bekend om de spannende, enge en gekke activiteiten die je hier kan doen. Voor mij staan morgen twee gave dingen op het programma, namelijk whitewater sledging (op een plankje door een wilde rivier boarden) en de canyonswing (een soort bungyjump, maar dan eentje waar je daarna een paar keer op en neer zwiert in een canyon).

Deze adrenaline shot is een welkome afwisseling na het rustige zuiden van Nieuw Zeeland die ik samen met nog twee andere knapen (Duits en Schots) in een huurauto heb bezocht. Drie dagen van Invercargill naar Dunedin langs de kust en door de bossen. Een erg afgelegen streek die nog niet door veel toeristen bezocht wordt. Dat betekende drie dagen een beetje rondtoeren, in leuke kleine hostels overnachten (allemaal aan het strand!) en af en toe wat rondwandelen door de mooie natuur en de vele dieren bekijken die hier te vinden zijn.

En natuurlijk kon een bezoek aan een schapenboerderij niet ontbreken…

Ik kreeg meteen een baan aangeboden:

Zwaar werk trouwens…. maar ik was een superscheerder!

Het zuiden staat ook bekend om de voortreffelijke oesters die hier gevangen worden…. dussssss een stop om hier van te genieten. Aangezien we geen witte wijn bijhadden werd het smakelijke goedje weggespoeld met de trots van het zuiden: Een Speights biertje! Ook niet verkeerd…

Onderweg kwamen we langs het zuidelijkste puntje van het zuidereiland waar ik even wegdroomde bij de ondergaande zon en even (heel even) aan thuis moest denken…

Het waait hier behoorlijk veel en hard. Da’s goed te zien aan hoe deze bomen zijn gegroeid (op het moment dat ik de foto nam was het windstil!!!)

De eerste overnachting was in de Dolphin Lodge, die niet voor niets deze naam draagt. Die ochtend genoten van een heerlijke strandwandeling, een duik in het ijskoude water en een uurtje op een rots zitten genieten van de zon en het uitzicht op zee waar steeds dolfijnen te zien waren op zo’n 10 meter van de kust. Wat een fantastische ochtend!!!!

Bietje met de camera spelen:

Een leuke tussenstop was bij de Cathedral Coves. Statige hoge rotsen die alleen bij laagtij te bezoeken zijn:

En overal mooie verlaten stranden:

Tweede overnachting was in Surat Bay waar een kolonie zeeleeuwen de stranden onveilig maakt:

En de derder overnachting was op de Otago Peninsula, het schiereiland vlakbij Dunedin. Een heel bijzondere plek waar zovlak bij een stad penguin en albatrossen kolonies te vinden zijn.

Het is een machtig mooie gezicht om die penguins aan het einde van de dag terug te zien waggelen van een dagje vissen in de grote oceaan. Mooie beesten. De albatrossen hebben we niet gezien, het was ontzettend mistig die ochtend en we konden bijna geen hand voor ogen zien…

Morgen dus een dagje adrenaline kicken en dan op naar het noorden. En over een weekje of twee op de ferry naar het noordereiland waar ik in Wellington waarschijnlijk mijn eerste sollicitatiegesprek ga hebben. Tegen die tijd moet ik maar weer eens aan werk gaan denken. Maar voorlopig nog even niet!!!

Het ga jullie goed!

Dat fietsen hier:

Ha luitjes,

Ik heb wat leesvoer toegevoegd van de afgelopen weken:
Foto’s skydiving
Milford Sound
Doubtful Sound
Kepler Track

See you later!

Gisterenavond (zondag) ben ik teruggekomen van een prachtige drie daagse wandeling, de Kepler Track. Dat is 1 van de Great Walks die je hier kan doen en waar men bijzonder trots op is…
De Nieuw Zeelanders zijn echt verzot op wandelen, iets wat zij “tramping” noemen.

De wandeling was minder zwaar dan ik gedacht had, wat waarschijnlijk ook door het geweldig goede weer kwam. Je moet hier altijd rekening houden met heel veel regen, dus alles goed inpakken in plastic en goede regenkleding meenemen. We hebben tijdens de drie dagen dat we aan het wandelen waren echt helemaal GEEN regen meegemaakt. En daarom was het gewoon drie dagen geweldig genieten.
Ik heb samen met Paul (Engeland) en Michael (Duitsland) gelopen en naturlijk met de 40 anderen die per dag toegelaten worden…
Klaar voor de Kepler track (ookwel de Toilet track genoemd )
Dus toch de kepler track:
Eerst langs Lake Te Anau, mooie strandjes, prachtig weer:
Door het groene regenwoud omhoog:
Eenmaal boven de boomgrens prachtig uitzicht op de omgeving:
Bij aankomst in de hut meteen een bedje veroveren:
Na het avondeten (zelf wat pasta koken, sauswarmen en aanvallen maar!), het praatje van de hutbewaker de tijd wat doden met kaarten en op tijd naar bed…
Dag 2, op weg naar Mount Luxmore:
Op de top was het opletten geblazen, want de wind was erg sterk… kan me bijna niet voorstellen hoe het is met slecht weer, want ook nu was ik blij om weer naar beneden te gaan. Daarboven was het geen pretje, al was het uitzicht adembenemend. Met aan de ene kant de fjorden en de andere kant de zuidelijke alpen.
Daarna weer verder:
Uitzicht op de fjorden:
Tijdens de tweede dag hebben we veel over de bergkammen gelopen:
Effe een pauze… (zoals Paul het noemde: Dropping the kids at the pool):
En daarna werd de afdaling ingezet. Weer door de bossen naar het beneden waar het alweer gauw heel groen werd:
Bijna het einde van de derde en laatste dag. Al het eten wat we nog over hadden werd hier verorberd, dus de laatste sneetjes brood, salami, kaas en chocola verdwenen hier in de hongerige man!
Heel tevreden aan het einde van de track:
Daarna genoten van een sauna, bubbelbad een goed maal!
Wederom fantastisch!!!

Naast de Milford Sound is de Doubful Sound een ander fjord wat bezocht kan worden vanuit Te Anau. Daarnaast kan je ook nog naar de Dusky Sound wandelen over een wandelpad, maar dat is een uiterst slopende tocht. Die duurt 8 dagen, maar je moet 12 tot 16 dagen inplannen omdat het weer nogal wat roet in het eten kan gooien…. dat doen we dus maar niet! Ik heb samen met Paul en Michael twee overnachtingen in berghutten gereserveerd voor de Kepler Track, een 3 of 4 daagse wandeling hier in Fiordland.

De cruise naar de doubtful sound heb ik niet geboekt bij Real Journeys, een van de grootste prive ondernemingen hier in Nieuw Zeealand, maar bij een kleinere organisatie die ook met kleinere groepen werkt. Dus met 8 man op een bootje twee dagen rondcruisen door de doubful sound en de zijtakken daarvan.

Om bij dit fjord te komen moesten we eerst met een boot Lake Manapouri oversteken (een tocht van ongeveer een uurtje), daarna met een busje een bergpas oversteken voordat we op onze boot in de Doubful sound konden stappen. Dat alleen al was de moeite waard!

De dag begon erg nat en donker, dus we waren bang dat we niet veel van het mooie landschap zouden zien… Maar ook dit regenachtige weer levert mooie uitzichten op:

Toen het weer een beetje verbeterde en we een rustig baaitje hadden gevonden werd het tijd om een hengeltje te werpen. Deze keer op een heel andere manier dan de vorige keer dat ik ben gaan vissen. Nu werd aan de lijn twee haken bevestigd met wat aas. Die laat je dan met een groot stuk lood helemaal naar de boden zakken waar de vissen aan het jagen zijn op voedsel. Je voelt al heel snel dat de vissen aan het eten zijn van je aas doordat je het geknabbel voelt aan je lijn. Zodra je ze wat meer voelt rukken aan het aas moet je een enorme ruk aan de hengel geven waardoor je als het ware de vis aan je haak slaat (dus daar komt dat werkwoord vandaan…). Dit ging ons zeer goed af en we hadden regelmatig zelfs twee vissen aan de lijn zitten.
In het begin kregen we nog wat hulp van de schipper:
Al gauw had ik beet en was er genoeg eten voor die avond:
Iemand kreeg het zelfs voor elkaar om een haai aan de haak te slaan, maar die werd netjes teruggegooid:
Daarna nog in een kayak van de stille wateren genoten. Dat was echt helemaal te gek! Als je langs de waterkant vaart zie je regelmatig enkele soorten van de vogels die niet kunnen vliegen die in Nieuw Zeeland voorkomen en de watervallen die overal naar beneden komen. Om kippevel van te krijgen!
Na nog wat wisselvallig weer klaarde het uiteindelijk weer op en werden we getrakeerd op dit soort zonsondergangen:
En om het helemaal compleet te maken ook nog dolfijnen die ons een bezoekje kwamen brengen. (zie je ze???)
Dat moest natuurlijk gevierd worden met een lekker glas wijn:
‘s Avonds genoten van een geweldig avondmaal en de zelfgevangen vis. Voor het slapen gaan nog naar de sterren gekeken in de heldere nacht!
‘s Ochtends heel vroeg opgestaan om op het dek onder het genot van een bakkie koffie van de zonsopgang te genieten en van de absolute stilte!!!!
Het weer was die dag prachtig en de stille wateren gaven dit soort schilderachtige beelden:
Tijdens de busreis terug konden we bovenop de pas gelukkig wel genieten van het uitzicht op de doubful sound. De dag ervoor was het namelijk compleet in mist gehuld!!!!
Al met al een geslaagde trip waarin alles zat wat ik wilde zien en doen… de hevige regenval, heerlijk zonnetje, vissen, kayakken, dolfijnen, mooie zonsondergang en opgang…. alweer geslaagd!!!

(Bij deze verontschuldig ik me voor al de positieve berichten….)

Ik ben inmiddels alweer ruim een week in Te Anau, hier in het zuiden van het zuidereiland, de toegangspoort tot Fiordland en veel van de Great Walks die je hier kan wandelen.
Na een week hier van het geweldige landschap genoten te hebben heb ik vanochtend voor de tweede keer de film Shadowland gezien. Deze keer was het nog indrukwekkender, omdat ik nu alles zelf gezien heb vanuit de lucht, land of het water… Mooie invulling van de maandagochtend met een bakkie koffie erbij… hoezo Maandagochtend dip???

De eerste dag dat ik hier aankwam ben ik druk bezig geweest om een duiktrip te organiseren maar die is dus niet doorgegaan. Daarom maar een auto gehuurd en voor zonsopgang naar de Milford Sound vertrokken. Onderweg van de mooie zonsopgang genoten:
Al begin je hier wel aan dit soort luchten te wennen:
De Milford Sound wordt ook wel eens het achtste wereldwonder genoemd. Dat is wellicht wat overdreven, maar het geeft wel aan dat het geweldig mooi en indrukwekkend is.
Alleen de weg ernaar toe is al genieten geblazen…. twee uur met kippevel achter het stuur gezeten en genoten van de steile rotswanden die uit de wolken in 1 keer weer zichtbaar werden en voor mijn neus verschenen en van alle watervallen die overal en nergens naar beneden komen gestort. Bij aankomst bij de Milford Sound was de bekende Mitre Peak nog zichtbaar die vanuit het niets 1700 meter uit het water rijst:
Ben blij dat is er meteen maar een foto van heb gemaakt want voor de rest van de dag heeft ie zich niet meer laten zien… helemaal in de wolken verscholen, zoals zovaak!

Daarna een boottocht gemaakt door de sound helemaal tot aan de Tasmanian Sea die tot aan Australie doorgaat.
Op de terugweg nog een stop gemaakt in het onderwater observatieplatform waar je tot 9 meter onder de waterspiegel het onderwaterleven kan bekijken. Dat is denk ik het enige wat ik tezien zal krijgen van het onderwaterleven aangezien de duiktrip niet doorging. Het belangrijkste is het zwarte koraal wat in werkelijkheid wit is:
De naam “black coral” heeft het gekregen doordat het koraal zwart wordt als het afsterft en op het strand aanspoelt.

Na de boottocht met wat medepassagiers een goede bak koffie gedaan en daarna op de terugweg op de Milford Road enkele wandelingen gemaakt varierend van 10 minuten tot 3 uur die door prachtig regenwoud leiden naar watervallen en afgelegen meren:
Onderweg krijg je hier tijdens je stops regelmatig bezoek van de vele Kea’s die hier leven. Het is de enige bergpapagaai ter wereld en en het is een heel intelligent en destructief beestje! Ze vinden het heel leuk om alle rubbere strips van je auto af te trekken en ze zijn zeker NIET bang! Als er 10 van dit soort beestjes op je afkomen is het fijn om daarna weer terug in je auto te springen en weer door te rijden…
Dit was een geweldige mooie en goedgevulde dag! Een goede vervanging van de geplande duiktrip… Op naar de “Doubful Sound”!!!!

Na een weekje vissen, kayakken, varen en wandelen in fiordland heb ik weer eens plaatsgenomen achter een computer…
Zoals beloofd hier wat foto’s van de skydive die ik een tijdje geleden in Wanaka heb gemaakt.

Ready for take off:

Nog een beetje onwennig aan het begin van de vrije val:

Is het te zien dat ik al wat enthousiaster wordt???:
(en wat dacht je van de omgeving?)
Nog steeds aan het vallen…. HEERLIJK!!!!
En weer veilig op de grond:
Wat een ervaring….

Oftewel “Ata Whena” zoals de Maori dit gedeelte van Nieuw Zeeland vroeger noemden… het fjordland. Gisteren heb ik hier in Te Anau (waar ik nu verblijf) een film gezien die zo heet en dat was echt adembenemend mooi. Een heel groot afgelegen en bijna ondoordringbaar natuurgebied met allemaal bergen, fjorden en meren met weelderig begroeide hellingen en besneeuwde bergtoppen. Een helikopterpiloot die hier al 25 jaar rondvliegt heeft een camera op zijn helikopter gemonteerd en van 2 jaar filmmatriaal echt een geweldige film gemaakt. Om deze film te vertonen hebben ze hier zelfs apart een bioscoop gebouwd. De DVD heb ik daarna gekocht dus die wordt bij thuiskomst op verzoek getoond…

Probleem is alleen dat je die bergtoppen lang niet altijd kan zien vanwege de ENORME hoeveelheid regen die hier valt per jaar. Als de wolken weggaan heb je dan wel een prachtig uitzicht. Vandaag ben ik naar de Milford Sound (Op deze computer kan ik mijn foto’s niet uploaden, dus maar even een linkje naar een foto voor degenen die niet weten waar ik het over heb http://photo.net/philg/new-zealand/milford-sound.jpg) gereden, het enige fjord hier dat je per weg kan bereiken. Voor zonsopgang zat ik al in de auto om op tijd op de boot te zijn voor de eerste rondvaart door het fjord, helemaal tot aan de Tasmanian Sea.

Bij aankomst was het nog redelijk zonnig en was de Mitre Peak (die uit het water meteen naar een ongelooflijke 1700meter uit het water opstijgt) nog zichtbaar. Voor de rest van de dag was die gehuld in de wolken die samen met de zon dit schaduwland zo geheimzinnig en mooi maken. Tijdens de bootreis hebben we nog een hele grote school dolfijnen gezien en hier en daar een verdwaalde zeehond op de rotsen.

De weg naar dit fjord is echt adembenemend mooi met overal om je heel kaarsrechte rotswanden die honderden meters omhoog steken, overal watervallen die kristalhelder water naar beneden donderen en prachtige door gletjsers gevormde valeien. Op de weg terug vanuit de Milford Sound heb ik her en der wat wandelingen gemaakt.

Eigenlijk was het de bedoeling om te gaan duiken in het fjord. Er is hier namelijk een heel bijzonder verschijnsel, want door het feit dat er hier zoveel regenwater naar beneden komt is er een permanente laag zoet water van zo’n 6 meter bovenop het zoute water waardoor er weinig licht in het water doordringt. Hierdoor vind je op een redelijk geringe diepte zwart koraal en ander gedierte dat je normaal op een diepte tegenkomt waar je als recreatief duiker niet bijkomt. Dus ik had me opgegeven bij een duikcentrum om vandaag te gaan, maar omdat er niet meer gekken waren die zich hadden opgegeven om in dit koude donkere water te gaan duiken ging de trip niet door.

Misschien kijg ik nog een tweede kans als ik van de driedaagse wandeling terugkom waaraan ik vrijdag ga beginnen… ik hoop het! Ik vandaag toch wat van het onderwaterleven kunnen meepikken want ze hebben een onderwaterobservatie platform op negen meter gemaakt. Helaas deze keer dus geen duiken!!! Dan maar wachten tot ik naar het noorden ga…

Morgen ga ik twee dagen naar de Doubtful Sound (http://www.motorhomehire.co.nz/images/doubtful%20sound.jpg), een ander fjord hier inde buurt, maar wat veel moeilijker te bereiken is (eerst een stuk varen over een meer, dan een stuk in de bus en dan weer een stuk varen) en daardoor ook een stuk rustiger. Ik ga met een groep van 8 mee op een boot en we gaan in de stille baaien wat rondvaren, vissen, kayakken en hopelijk weer dolfijnen spotten die in deze wateren wonen.

Als ik daarvan terugkomt ga ik beginnen aan de driedaagse Kepler Track, een van de zogenaamde “Great Treks” van Nieuw Zeeland. Drie dagen wandelen door het machtige fjordland met overnachtingen in berghutten. Daar heb ik heel veel zin in!

Daarna wordt het weer tijd om hier te vertrekken en nog verder naar het zuiden te trekken, met waarschijnljik ook een bezoekje aan Stewart Island. Weer verder met de bus, waar ik helemaal niet meer in wil zitten eigenlijk. Dat is de enige grote fout die ik tot nu toe heb gemaakt… en buspas kopen, ipv een auto huren/kopen. Zonder auto ben je toch wel beperkt hier… wie weet komt er binnenkort toch maar een auto onder mijn kont ipv een busstoel. Maar voorlopig heb ik nog geen auto nodig, want wordt het vooral varen en wandelen!!!

Hopelijk de volgende keer weer wat foto’s.

Seeya!