Eerste keer down under

Soms komt het uit de linker kraan, soms uit de rechter kraan. Dus altijd oppassen! Zo was het ook in Rotorua en omgeving… Een heel vulkanisch actief gebied met veel warmwaterbronnen en rivieren die soms gevuld zijn met ijskoud water en soms met water zo heet dat je er absoluut niet in kan!

Op weg van Taupo naar Roturua ben ik onderweg eerst nog gestopt bij de RapidsJet. De enige jetboat (Een nieuwzeelandse uitvinding waar ze heel trots op zijn en die het mogelijk maakt om met grote snelheid over zeer ondiep water te scheuren. Tot wel 80 km/u!!!) in Nieuw Zeeland die over rapids (stroomversnellingen) in een rivier gaat. Een half uur langs schreeuwende pubers door het water…

Daarna gestopt bij Wai-O-Tapu thermal wonderland om een paar uur door een kleurrijke wondere wereld te wandelen. De kleuren waren geweldig, maar de geuren minder!

Dit was een nationaal park waar je een flinke entree voor moest betalen, maar overal in en rond Rotorua vind je vulkanische activiteit, van bubbelende modderbaden, stomende rivieren en meren tot aan de resultaten van vroegere vulkaanuitbarstingen. Geweldig om te zien hoe de mensen daar tussen wonen. In sommige wijken van Rotorua hebben de mensen zelfs een warmwaterbron in hun tuin en komt de stoom uit de putdeksels onder het trottoir of de straat. Heel bizar om te zien!

Zelfs het lokale stadspark stoomt:

Modderbad:

Ik kreeg de tip van iemand in Wellington om op een bepaalde plek van de weg af te gaan en na 1km op een gravelweg ergens het bos in te gaan waar je blijkbaar in een beekje met warm water kon baden… helemaal gratis en puur natuur!!! Dit beekje dus:

Prachtig toch??? En het duurde niet lang voordat ik erin lag. De kiwi familie die even later kwam heeft deze foto gemaakt. Verder was er niemand!!!

Na al dit gebied met warmwater bronnen ben ik naar Waitomo gereden. Waitomo betekent in Maori: “Gat in de grot waarin water verdwijnt”. Dit gebied is een mekka om grotten te verkennen en er worden allerlei tours aangeboden, van korte wandelingen tot aan een complete dag vol speleologie en “blackwater rafting” (in een rubberband door een ondergrondse rivier”. Dat laatste was natuurlijk mijn ding! Geweldige tocht, maar wel ijskoud dat water ondergrond.

Na een abseil van zo’n 40 meter in een gat in de grond moesten we wat door ondergrondse gangenstelsels klauteren. Daarna met binnenband en al een ondergrondse rivier ingesprongen en na een half uur rondgedreven te hebben (met uitzicht op duizenden glimwormen aan het plafond als een sterrenhemel) was het weer tijd om de band aan de kant te gooien en onszelf via allerlei ondergrondse watvervallen weer omhoog te klauteren. Skon!

Daarna richting Auckland gereden en de huurauto weer ingeleverd…

Na 5 dagen Wellington was het wel weer eens tijd om verder te reizen en het Noordereiland te gaan verkennen. Niet dat Wellington niet beviel, maar “The road was calling”…

In Wellington was een leuke stad om een tijdje te verblijven en het was sowieso wel weer eens fijn om even in een stad te zijn na al die kleine dorpjes in het zuidereiland. En die civilisatie was ook een goede omgeving om me wat voor te bereiden op de sollicitatiegesprekken die gepland stonden op maandag en dinsdag. Allebei waren ze goed bevallen, sowieso om een beeld te krijgen naar wat voor persoon ze op zoek zijn en ook om een idee te krijgen van het soort werk wat er gedaan wordt en of dat veel verschilt van Nederland. De gesprekken waren goed gegaan en 1 partij wil zeker verder met me, maar eerst wil ik nog naar Auckland en Australie om te kijken wat daar de mogelijkheden zijn… To be continued…

Nu heb ik voor acht dagen een auto gehuurd dus ik kan gaan en staan waar ik wil. De eerste dag ben ik van Wellington naar New Plymouth gereden. Het laatste gedeelte van deze rit werd vooral gedomineerd door het uitzicht op de prachtige vulkaan Mount Egmond (Taranaki in Maori taal). Alle wegen in dit gebied zijn helemaal om deze vulkaan aangelegd en je hebt waar dan ook een prachtig uitzicht op deze machtige berg met zijn perfect “Vulkaanvorm”.

Het was niet gepland, maar de dag erna heb ik een poging ondernomen om deze vulkaan te beklimmen. Diverse verhalen van mensen die het ook geprobeerd hadden en het mooie weer hadden me doen besluiten om ook een poging te wagen. Het advies om pikhouweel en ijsbeugels voor mijn schoenen mee te nemen had ik in de wind geslagen, want daar heb ik helemaal geen ervaring mee. Ik wilde gewoon gaan kijken hoever ik kon komen… Volgens de beschrijving was het een tocht van 6 tot 8 uur en in totaal maar 10km heen en terug, dus dat leek niet al te moeilijk… Maar in die 5km moet je wel een hoogte verschil van 1500 meter overbruggen, dus een behoorlijk pittig spelletje! En hoe dichterbij de top ik kwam hoe meer sneeuw en ijs er op de berg lag, dus na 5 uur ploeteren was het tijd om terug te keren, ik schat op zo’n 100 tot 200 meter van de top verwijderd. Maar de uitzichten (tot aan de vulkanen in het midden van het noordereiland aan toe, waarvan ik er vandaag eentje heb beklommen) waren zeeeeer de moeite waard. Een hele ervaring!

De dag erna (je vergeet heel gemakkelijk welke dag van de week het is als je 7 dagen per week weekend hebt…) ben ik via de “Forgotten Highway” naar Tongariro National Park gereden. Dat was een mooie rit door een zeer verlaten gebied (al heb je die een hoop hier in NZ) dat volgens mij niet veel is veranderd sinds de eerste pioniers zich hier hebben gesettled.

Tongariro Nation Park staat bekend om het vulkanisch aktieve gebied en de mooie wandelingen die je erdoor kan maken. De bekendste daarvan is de Tongariro Crossing, de populairste eendaagse wandeling van Nieuw Zeeland, en voor een goede reden!!! De hele dag loop je door een gebied met vulkanen om je heen, raar gekleurde zandgronden en gaten in de grond die sissend stomen. En die wandeling heb ik vandaag (zondag) gedaan. En om de dag helemaal compleet te maken hebben we ook nog Mt Ngauruhoe (oftewel Mount Doom uit de Lord of the Rings) beklommen, een extra 2,5 uur op en neer over losse gravel.

Deze vulkaan dus (the only way is up!!!):

Let op de helling:

Na een dikke anderhalf uur klauteren, klimmen en zwoegen was het nog een klein klein stukje tot de krater van de vulkaan.

En ja hoor!!!! Deze keer is het wel gelukt om helemaal aan de top te komen:

Daarna rennend door de losse gravel weer naar beneden, soms leek het meer op skieen, en waren we in 20 minuten weer beneden.

De rest van de dag ging langs stomende grond, gifgroende meren en kraters.

Wat smaakten die biertjes goed vanavond!!!! Een hele zware, maar ontzettend mooie wandeltocht. En morgen op naar Rotorua voor meer vulkanisch geweld, een fijn thermisch bad en misschen een mountainbiketocht.

O ja, en mijn ticket naar Australie is inmiddels ook geboekt. 7 Mei vlieg ik naar Brisbane voor een duik op het Great Barrier Reef, fijne zandstranden, wat warm weer (want het begint hier een beetje koud te worden) en mijn eerste sollicitatie gesprek in Aussie waar ik heel erg naar uitkijk…

See ya mate!

Daar ben ik nu. De hoofdstak van Nieuw Zeeland in het zuiden van het noordereiland. Na 6 weken door het zuidereiland gereisd te hebben was het tijd om afscheid te nemen van het ruige, dunbevolkte en prachtige zuidereiland.

De oversteek van zuid naar noord kan je met de veerboot doen (ongeveer 3 a 4 uur) of met een klein vliegtuigje (nog geen 20 minuten en maar 10 euro duurder…). Ik ben met een klein vliegtuigje overgestoken, naast de piloot. Mooi weer dus prachtig uitzicht!

Mega vliegveld:

Met de knieen aan het stuur even de kilometerstand noteren:

En klaar voor de landing op Wellington internation airport:

Vanochtend heb ik een fiets gehuurd om Wellington en omgeving te verkennen. Het is een compacte stad die rondom een haven en tussen de heuvels daarom is gebouwd. Enige nadeel is dat er hier meestal een sterke zuidwesten wind waait die als door een trechter tussen het noorder en zuidereiland wordt geperst langs Wellington. Gelukkig viel dat vandaag mee. Uitzicht:

Vanmiddag heb ik onder het genot van een koffie (en later een lokaal gebrouwen witbiertje) mijn gesprekken van de komende dagen een beetje voorbereid. Het viel me gelukkig niet tegen om na 7 weken flierefluiten weer aan het werk te denken. Morgen heb ik een gesprek met een consultancy bedrijf dat zich met name op SAP richt en overmorgen met Deloitte die naast hun accountancy tak blijkbaar ook een IT tak hebben. Verder heb ik een afspraak met een bedrijf dat zich bezig houdt met allerlei organisatorische zaken rondom verhuizen naar Wellington en probeer ik nog met EDS (grootste IT dienstverlener hier in NZ) in contact te komen.

Hiermee komt een einde aan alleen maar rondreizen en ga ik de komende tijd meer van dit soort gesprekken hebben. Onder andere over een kleine twee weken weer in Auckland en daarna weer in Australie. Ik heb nog geen vlucht naar Australie, maar die wil ik een dezer dagen eens gaan kopen…

Ik hoef me dus niet te vervelen en dat doe ik ook geen moment… af en toe moet ik bewust een dagje inbouwen om eens niets te doen, want anders komt dat er zelfs hier niet van…

Zo heb ik een paar dagen geleden in het Abel Tasman National park twee dagen lekker gerelaxed en wat over het strand gewandeld. Ook tijdens de dag zeilen op een catamaran heb ik niet veel gedaan:

Maar ja, dit soort stranden nodigen ook niet echt uit om veel te doen…

Hier nog een paar kiekjes van een paar weken terug in Mount Cook village. ‘s Nachts:

En in de regen:

En nou ga ik mijn bloes strijken voor morgen… hahaha!!!

De groeten!

Oftewel de Queen Charlotte Track op de Mountainbike. De Queen Charlotte Track is 1 van de Great Walks van Nieuw Zeeland, een meerdagse wandeltocht. Maar het is de enige die ook opgensteld is voor mountainbikers…. dusssss dat kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan!

Het is de langste single track (voor de leken: een aaneengesloten mountainbikepad) van Nieuw Zeeland, namelijk 71km. Deze heb ik in twee dagen afgelegd. De tocht gaat door de marlborough sounds, een mooi natuurgebied in het uiterste noorden van het zuidereiland. Een mooi natuurgebied met tropisch regenwoud, gele strandjes, mooe baaitjes en kleine dorpjes. De eerste dag werd ik met de watertaxi naar het begin gebracht en na twee dagen fietsen bracht de watertaxi me ook weer terug naar Picton.

De overnachting was bij de legendarische Noeline, een vrouw van 76 jaar die op haar 65e weduwe was geworden en op dat moment haar Bed and Breakfast heeft geopend. Van het geld dat ze daarmee verdient is ze op haar 65e begonnen met reizen. Met een lonelyplanet onder haar arm reist ze nu al 11 jaar elke jaar tijdens de NieuwZeelandse winter 3 maanden rond de wereld. Zelf nu op haar 76e reist ze nog rond, vorig jaar naar Laos, Cambodja en Vietnam… haha…. en dan denk ik af toe dat IK te oud ben om te backpacken… niet dus!!! Wat een energie dat die vrouw had, geweldig!!!

De kleine haven van het knusse Picton, de toegangspoort tot de QCT:

Klaar voor de start…. AF:

De tocht gaat over heuvels en door dalen en in die dalen is het goed toeven aan de waterkant… voor een duik in het frisse water of het nuttigen van de lunch:

En… NEE die uitzichten gaan NIET vervelen:

Aangezien het een wandeltocht is waren sommige stukken te steil om te fietsen (JA Ronald… ook voor jou!), maar het uitzicht was de klim steeds waard. En na twee dagen bikkelen en genieten weer op de watertaxi terug naar Picton:

En dat is in Kaikoura:

en light in het Noord-Oosten van het zuidereiland. Een heel bijzondere plek die een verzamelplaats is voor veel dieren in de oceaan zoals verschillende soorten dolfijnen, orca’s, walvissen en ook zeehonden.

Dat doen ze wel op meer plaatsen op aarde, maar het bijzondere is dat het hier heel dicht bij het land gebeurt omdat de bergen hier in de zee verdwijnen en direct meer dan 1000 meter naar beneden donderen waardoor er gigantische diepe valeien onderwater zijn die voedselrijk koud water naar boven stuwen. En daar komt al dat dierengeweld op af. Daarbij komt nog dat ze in de wateren van Nieuw Zeeland veilig zijn omdat ze hier beschermd zijn.

Bij aankomst in het dorpje ben ik ‘s middags met gids meegeweest naar een plek waar je met zeehonden kan snorkelen. Dit was een behoorlijk intensieve trip. Ten eerste moesten we via de rotsen de zee in klauteren:

Daarna hebben we op een aantal plekken gewacht totdat de zeehonden zin hadden om het water in te komen. In het begin wilde dat niet zo lukken en waren ze niet echt geinteresseerd in ons. Vlak voor de rotsen in het water lagen we te wachten tot ze in het water wilden komen:

Na een paar plekken geprobeerd te hebben hadden we gelukkig een nieuwsgierig groepje te pakken die wel zin hadden om rondom een groepje slome snorkelaars hun kunsten te komen vertonen.

Geweldig om te zien hoe ze van logge beesten op land echte acrobaten in het water worden. Supersnel en heel speels en nieuwsgierig… Wat een feest!!! Nadat we bij elkaar zo’n twee uur in het water hadden gelegen werd het tijd om terug naar de kant te gaan. Daarbij werden we begeleid door de vier zeehonden die helemaal tot aan de kant met ons meezwommen. Die waren blijkbaar nog helemaal niet klaar met toeristen kijken.

De dag erna stond er voor de ochtend snorkelen met dolfijnen en voor de middag walvisspotten op het programma. Helemaal niet erg! Zeker niet met het fantastische weer dat ik weer trof. Omdat je voor allebei de tochten de open zee op moet wordt het wel eens gecancelled ivm het weer. Maar daar hadden we gelukkig geen last van!

Klaar voor de start:

En zodra we bij een school dolfijnen kwamen werden we het water ingelaten, tussen de dolfijnen. Die leven hier dus gewoon en het is geen basin of zo waar ze in gehouden worden. Helemaal uit vrije wil blijven die dieren dus om je heen cirkelen. Wat een onbeschrijflijke ervaring!!! Prachtig om rondjes met zo’n dolfijn te zwemmen… Hieronder een paar foto’s (niets ingezoomd of vergroot, ze zwemmen echt op minder dan een halve meter van je vandaan!) en ook een filmpje als je hier klikt.

Tijdens de boottocht terug overal waar je keek dolfijnen!!! Letterlijk honderden dolfijnen om je heen…

Na deze geweldge ochtend was het om 14:30 tijd om op de boot te stappen van Whalewatch Kaikoura om met een supersnelle boot weer de oceaan op te gaan op zoek naar walvissen die hier komen om te eten en te rusten. Tussen het duiken naar grote dieptes komen ze om de 1 a 2 uur terug naar de oppervlakte om adem te halen. Met behulp van apparatur luistert de kapitein onder water om te bepalen wanneer er weer een walvis naar de oppervlakte komt. Daar wordt dan naar toegevaren en op veilige en gepaste afstand zie je dan het gevaarte een beetje uitpuffen van zijn duik en zich weer klaarmaken voor de volgende:

Maar alles met gepaste snelheid:

Tis alweer een tijdje geleden, die Canyon Swing in Queenstown. Maar bij het bekijken komt het weer ontzettend dichtbij! Haha…

Klik op deze link om het flimpje te bekijken. Geniet van de angstige blik in mijn gezicht (sorry Julia schatje dat ik je zo laat schrikken…)

De Canyon Swing is een combinatie van een bungyjump (de eerste 60 meter) en een reuze schommel (het uitzwieren erna).

Goed nieuws zeg maar…

Even een kort berichtje vanuit Abel Tasman National Park, vernoemd naar onze grote Nederlandse ontdekkingsreiziger. Een park met mooie verlaten stranden en bossen.

Ben de laatste week niet echt in een behoorlijke stad geweest om weer wat berichten en foto’s hier achter te laten, maar binnenkort weer nieuws over wat ik de laatste week heb gedaan:

Snorkelen met zeehonden, snorkelen met dolfijnen, whalewatching, in twee dagen de langste single track van Nieuw Zeeland gemountainbiked (71km), wijn geproefd, gezeild en ook nog een paar dagen heerlijk rustig aan gedaan….

Hastalavista!

Figuurlijk gesproken dan he!

In Queenstown van een 110 meter hoge canyon afgesprongen, de diepte in… twee keer zelfs! De eerste keer achteruitgesprongen en mezelf opgenomen met mijn camera. Ik heb geprobeerd het filmpje op youtube te zetten zodat jullie mijn verschrikte gezicht konden zien… haha! Maar dat is niet helemaal gelukt. Misschien binnenkort nog maar eens proberen. De tweede keer ben ik zo gesprongen (hoofd naar beneden):

Wat een adrenaline kick zeg!

Een ander hoogtepunt (3700meter) was een helikoptervlucht in het Mount Cook national park. Een toch van bijna anderhalf uur rond de hoogste berg van Nieuw Zeeland, Mount Cook en over de vele gletsjers in het park. Wat een luxe manier om deze geweldige omgeving te bekijken. Het kostte me wel een paar ribben uit mijn lijf, maar het is moeilijk om deze ervaring te beschrijven. Niet normaal met wat voor gemak zo’n helikopter zich verplaatst. Het was zo’n prachtig weer met bijna geen wolkje aan de lucht dat de dag TE perfect was om deze rondvlucht NIET te maken. De landing in de sneeuw aan de voet van Mount Cook maakte het compleet:

Uitzicht vanuit de heli:

Uitzicht op de terugweg:

De dag erna een paar wandelingen gemaakt in het park. Onder andere naar de Hooker valley. Met hooggespannen verwachtingen op naar deze vallei en ik maar wachten tot die hookers tevoorschijn zouden komen… maar dat viel een beetje tegen 🙂 Dit was wat er te zien viel:

De volgende dieptepunten staan me de volgende dagen te wachten… Kopje onder, de diepte van de zee in om te snorkelen met zeehonden (morgen), en om te snorkelen met dolfijnen op vrijdagochtend. Dan kan ik eindelijk eens de onderwaterbehuizing van mijn camera gaan gebruiken die ik al een maand meesjouw!!! Op vrijdagmiddag staat een whalewatch toer op het programma, op zoek naar de grote reuzen van de oceaan!!! Tja, dit soort activiteiten moet je vantevoren boeken anders is er geen plek meer, ze laten maar een aantal mensen per dag toe. Goed bezig, zeg ik dan!

Daarna verder naar het noorden om nog wat te genieten van het mooie weer, de lekkere wijnen die in die streek gemaakt worden en waarschijnlijk een mooie mountainbike tocht in de Marlborough sounds en een kayak tocht in het Abel Tasman park maken.

Ergens in het midden van april kom ik aan in Wellington maar ik mijn eerste sollicitatie gesprek zal hebben. En er staan er nog meer gepland, maar daarover binnenkort meer…

I’ll be back!