Eerste keer down under

Daar ben ik nu. De hoofdstak van Nieuw Zeeland in het zuiden van het noordereiland. Na 6 weken door het zuidereiland gereisd te hebben was het tijd om afscheid te nemen van het ruige, dunbevolkte en prachtige zuidereiland.

De oversteek van zuid naar noord kan je met de veerboot doen (ongeveer 3 a 4 uur) of met een klein vliegtuigje (nog geen 20 minuten en maar 10 euro duurder…). Ik ben met een klein vliegtuigje overgestoken, naast de piloot. Mooi weer dus prachtig uitzicht!

Mega vliegveld:

Met de knieen aan het stuur even de kilometerstand noteren:

En klaar voor de landing op Wellington internation airport:

Vanochtend heb ik een fiets gehuurd om Wellington en omgeving te verkennen. Het is een compacte stad die rondom een haven en tussen de heuvels daarom is gebouwd. Enige nadeel is dat er hier meestal een sterke zuidwesten wind waait die als door een trechter tussen het noorder en zuidereiland wordt geperst langs Wellington. Gelukkig viel dat vandaag mee. Uitzicht:

Vanmiddag heb ik onder het genot van een koffie (en later een lokaal gebrouwen witbiertje) mijn gesprekken van de komende dagen een beetje voorbereid. Het viel me gelukkig niet tegen om na 7 weken flierefluiten weer aan het werk te denken. Morgen heb ik een gesprek met een consultancy bedrijf dat zich met name op SAP richt en overmorgen met Deloitte die naast hun accountancy tak blijkbaar ook een IT tak hebben. Verder heb ik een afspraak met een bedrijf dat zich bezig houdt met allerlei organisatorische zaken rondom verhuizen naar Wellington en probeer ik nog met EDS (grootste IT dienstverlener hier in NZ) in contact te komen.

Hiermee komt een einde aan alleen maar rondreizen en ga ik de komende tijd meer van dit soort gesprekken hebben. Onder andere over een kleine twee weken weer in Auckland en daarna weer in Australie. Ik heb nog geen vlucht naar Australie, maar die wil ik een dezer dagen eens gaan kopen…

Ik hoef me dus niet te vervelen en dat doe ik ook geen moment… af en toe moet ik bewust een dagje inbouwen om eens niets te doen, want anders komt dat er zelfs hier niet van…

Zo heb ik een paar dagen geleden in het Abel Tasman National park twee dagen lekker gerelaxed en wat over het strand gewandeld. Ook tijdens de dag zeilen op een catamaran heb ik niet veel gedaan:

Maar ja, dit soort stranden nodigen ook niet echt uit om veel te doen…

Hier nog een paar kiekjes van een paar weken terug in Mount Cook village. ‘s Nachts:

En in de regen:

En nou ga ik mijn bloes strijken voor morgen… hahaha!!!

De groeten!

Oftewel de Queen Charlotte Track op de Mountainbike. De Queen Charlotte Track is 1 van de Great Walks van Nieuw Zeeland, een meerdagse wandeltocht. Maar het is de enige die ook opgensteld is voor mountainbikers…. dusssss dat kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan!

Het is de langste single track (voor de leken: een aaneengesloten mountainbikepad) van Nieuw Zeeland, namelijk 71km. Deze heb ik in twee dagen afgelegd. De tocht gaat door de marlborough sounds, een mooi natuurgebied in het uiterste noorden van het zuidereiland. Een mooi natuurgebied met tropisch regenwoud, gele strandjes, mooe baaitjes en kleine dorpjes. De eerste dag werd ik met de watertaxi naar het begin gebracht en na twee dagen fietsen bracht de watertaxi me ook weer terug naar Picton.

De overnachting was bij de legendarische Noeline, een vrouw van 76 jaar die op haar 65e weduwe was geworden en op dat moment haar Bed and Breakfast heeft geopend. Van het geld dat ze daarmee verdient is ze op haar 65e begonnen met reizen. Met een lonelyplanet onder haar arm reist ze nu al 11 jaar elke jaar tijdens de NieuwZeelandse winter 3 maanden rond de wereld. Zelf nu op haar 76e reist ze nog rond, vorig jaar naar Laos, Cambodja en Vietnam… haha…. en dan denk ik af toe dat IK te oud ben om te backpacken… niet dus!!! Wat een energie dat die vrouw had, geweldig!!!

De kleine haven van het knusse Picton, de toegangspoort tot de QCT:

Klaar voor de start…. AF:

De tocht gaat over heuvels en door dalen en in die dalen is het goed toeven aan de waterkant… voor een duik in het frisse water of het nuttigen van de lunch:

En… NEE die uitzichten gaan NIET vervelen:

Aangezien het een wandeltocht is waren sommige stukken te steil om te fietsen (JA Ronald… ook voor jou!), maar het uitzicht was de klim steeds waard. En na twee dagen bikkelen en genieten weer op de watertaxi terug naar Picton:

En dat is in Kaikoura:

en light in het Noord-Oosten van het zuidereiland. Een heel bijzondere plek die een verzamelplaats is voor veel dieren in de oceaan zoals verschillende soorten dolfijnen, orca’s, walvissen en ook zeehonden.

Dat doen ze wel op meer plaatsen op aarde, maar het bijzondere is dat het hier heel dicht bij het land gebeurt omdat de bergen hier in de zee verdwijnen en direct meer dan 1000 meter naar beneden donderen waardoor er gigantische diepe valeien onderwater zijn die voedselrijk koud water naar boven stuwen. En daar komt al dat dierengeweld op af. Daarbij komt nog dat ze in de wateren van Nieuw Zeeland veilig zijn omdat ze hier beschermd zijn.

Bij aankomst in het dorpje ben ik ‘s middags met gids meegeweest naar een plek waar je met zeehonden kan snorkelen. Dit was een behoorlijk intensieve trip. Ten eerste moesten we via de rotsen de zee in klauteren:

Daarna hebben we op een aantal plekken gewacht totdat de zeehonden zin hadden om het water in te komen. In het begin wilde dat niet zo lukken en waren ze niet echt geinteresseerd in ons. Vlak voor de rotsen in het water lagen we te wachten tot ze in het water wilden komen:

Na een paar plekken geprobeerd te hebben hadden we gelukkig een nieuwsgierig groepje te pakken die wel zin hadden om rondom een groepje slome snorkelaars hun kunsten te komen vertonen.

Geweldig om te zien hoe ze van logge beesten op land echte acrobaten in het water worden. Supersnel en heel speels en nieuwsgierig… Wat een feest!!! Nadat we bij elkaar zo’n twee uur in het water hadden gelegen werd het tijd om terug naar de kant te gaan. Daarbij werden we begeleid door de vier zeehonden die helemaal tot aan de kant met ons meezwommen. Die waren blijkbaar nog helemaal niet klaar met toeristen kijken.

De dag erna stond er voor de ochtend snorkelen met dolfijnen en voor de middag walvisspotten op het programma. Helemaal niet erg! Zeker niet met het fantastische weer dat ik weer trof. Omdat je voor allebei de tochten de open zee op moet wordt het wel eens gecancelled ivm het weer. Maar daar hadden we gelukkig geen last van!

Klaar voor de start:

En zodra we bij een school dolfijnen kwamen werden we het water ingelaten, tussen de dolfijnen. Die leven hier dus gewoon en het is geen basin of zo waar ze in gehouden worden. Helemaal uit vrije wil blijven die dieren dus om je heen cirkelen. Wat een onbeschrijflijke ervaring!!! Prachtig om rondjes met zo’n dolfijn te zwemmen… Hieronder een paar foto’s (niets ingezoomd of vergroot, ze zwemmen echt op minder dan een halve meter van je vandaan!) en ook een filmpje als je hier klikt.

Tijdens de boottocht terug overal waar je keek dolfijnen!!! Letterlijk honderden dolfijnen om je heen…

Na deze geweldge ochtend was het om 14:30 tijd om op de boot te stappen van Whalewatch Kaikoura om met een supersnelle boot weer de oceaan op te gaan op zoek naar walvissen die hier komen om te eten en te rusten. Tussen het duiken naar grote dieptes komen ze om de 1 a 2 uur terug naar de oppervlakte om adem te halen. Met behulp van apparatur luistert de kapitein onder water om te bepalen wanneer er weer een walvis naar de oppervlakte komt. Daar wordt dan naar toegevaren en op veilige en gepaste afstand zie je dan het gevaarte een beetje uitpuffen van zijn duik en zich weer klaarmaken voor de volgende:

Maar alles met gepaste snelheid:

Tis alweer een tijdje geleden, die Canyon Swing in Queenstown. Maar bij het bekijken komt het weer ontzettend dichtbij! Haha…

Klik op deze link om het flimpje te bekijken. Geniet van de angstige blik in mijn gezicht (sorry Julia schatje dat ik je zo laat schrikken…)

De Canyon Swing is een combinatie van een bungyjump (de eerste 60 meter) en een reuze schommel (het uitzwieren erna).